Başkalarının yanlış davranışlara maruz kalmasına izin verdiğimizde hepimiz sorumlu oluruz. Şefkat eksikliği bir toplumun, bir devletin, bir ulusun yozlaşmasına yol açabilir. Korku ve öfke bizi intikamcı, fırsatçı, adaletsiz yapabilir ta ki merhamet eksikliğinden hepimiz zarar görene dek... Unutmayalım ki başkalarını kurban ettiğimiz ölçüde kendimizi de mahkum ederiz. Aslında bir cinayetle açılan bir kapı düşünün.
Cinayet vakasından çok daha fazlası var.
Toplumun vicdanına dokunan bir gerçeklikle yüzleşiyorsuz. Kaç tane masumun kaybolmuş hayatı gerekiyor. Görmezden gelinen acıların ve toplumun arka planında yaşananları görmek için. Acımasızca katledilen masumları görmemiz için kaç tane daha gerekli... Tüm bu hayatların ortasında işlenen bir cinayet, aslında buzdağının sadece görünen kısmı. Neydi bizleri bu kadar duyarsızlaştıran. Kendi hayatlarımızı o kadar çok karmakarışık hale getirdik ki hiç bir şey görmez hale geldik. Nerdeyse yaşanan tüm sorunların kaynağı aslında sevgisizlikti. Farabi insanların sevgi ile mutlu olabileceğini söyler. Buna ek olarak da toplumların da sevgi ve adalet ile birlikte mutluluğa erişebileceğini de söyler.
Herkes sadece kendi yaşamını, kendi bedenini, kendi ruhunu kurtarmaya çalışıyor... Ötekini düşünme, öteki için özveride bulunma gibi bir düşünce yok.Gerçekçi olmamız gerekiyor.
